Zondag
We nemen afscheid van Eline en Kurt, onze Australische medekampeerders. Ze blijven alleen achter op de camping. Wij rijden naar de kuststad Essaouira, een rit van een paar uur. We komen net na de middag aan en gaan even op zoek naar brood. Dat loopt uit tot de rest van de namiddag. Blijkbaar is er vlakbij niet zoveel te rapen dus trekken we een km of 4-5 langs het strand tot in de stad. Mooi hier. We kijken wat rond in de vissershaven, Vera mag een foto maken van een moreno (soort vis) maar daar moeten we wel voor betalen achteraf. Ik wil niet genoeg geven, een fikse ruzie is het gevolg en hij smijt mijn geld gewoon op de grond. Hij heeft het wel kunnen oprapen

Maandag
In de voormiddag hangen we wat rond op de camping, en tegen de middag trekken we over het strand naar het centrum. Aan de vissershaven eten we verse vis aan een straatstalletje(je kiest uit wat je wil, je betaald per gewicht en je keuze wordt gekuist en gegrilld). Eigenlijk een beetje een toeristenval, het is vrij prijzig, zeker voor hier, en niet alles wordt goed bereid (verbrande tenen). Maar dat weten we dan ook weer. De rest van de namiddag hangen we in de oude stad rond. We kopen wat kruiden om mee naar huis te nemen, en wat groenten en fruit voor nu (lekkere kersen!).

Dinsdag
Een lange rit brengt ons een heel stuk naar het noorden, naar Skhirat plage.We overnachten alleen op een camping, verbonden aan een hotel. Een mooi, sappig groen grasplein, en de lokale mannen weten dat ook. Van zes tot acht staan we zowat op de doellijn van hun minivoetbalterrein. Even later, wanneer het wat vochtiger wordt, weten we ook waarom ze zo gul water geven: een lichte putjeslucht begint op te komen en ik denk dat het afvalwater van het hotel hier gewoonopgepompt wordt.

Woensdag
Vroeg uit de veren, de putjeslucht een beetje beu en alweer op weg voor een lange rit, helemaal naar de Middelandse zee dit keer. We passeren Rabat enstaan een half uur in de file om één kruispunt met verkeerslichten te passeren. Die blijken, wanneer we daar eindelijk passeren, daar een beetje voor piet snot te hangen: iedereen lijkt kleurenblind, en de agent die midden op het kruispunt staat heeft ook al niets te zeggen. Leuke boel!
Op de middag passeren we Chefchaouen en we besluiten even te stoppen om wat te eten in de medina.
In de late namiddag komen we dan aan in Martil, aan de Middelandse zee. De bedoeling was om hier morgen nog een rustdag te nemen, maar het valt hier wat tegen (het zwembad staat droog, het sanitair is maar zus en zo) en we besluiten om morgen terug over te steken. Wordt vervolgd vanuit Spanje, maar dat kan een paar dagen duren. We moeten daar onze wifi stick nog terug aan de praat krijgen (=een winkel zoeken waar we kunnen bijladen).
Groeten en tot binnenkort,
Renaat en Vera

Donderdag
Eerst nog een stukje Marokko tot aan de grenspost bij Ceuta. Weer de nodige chaos, de zelfverklaarde hulpambtenaren, die alles wel voor je willen regelenvan je afhouden, aanschuiven, ondertussen Vera van het ene loket naar het andere om de paspoorten te laten stempelen en de motorhome terug uit te klaren, leuke boel kortom. Het ene moment staan we in drie rijen aan te schuiven, dan moet dat omwille van weet ik veel welke reden naar één rij (waarschijnlijk omdat de betonnen versperringen daar zo beland zijn), hoekje om en weer naar twee en drie rijen, terug naar twee enzovoort. Ondertussen ben je dan tussen Marokko en Spanje, en nog steeds lopen tientallen 'hulpvaardige Marokkanen' tussen de auto's. Aan de zijkant moeten de voetgangers die de grens overwillen achter hekken aanschuiven, allemaal achter elkaar. Maar geregeld begint ergens in de rij van wel 150 meter lang wat gedrum, iedereen op mekaar gepropt, en dan wordt er met de matrak op los gegaan tot iedereen terug netjes in de rij staat. Hier en daar wipt er dan ook één van de 'hulpvaardige Marokkanen' over het hek om doodgewoon een paar mensen op hun gezicht te slaan. Leuke jongens. De vrouwen staan in een veel kortere aparte rij, maar ook daar wordt er regelmatig een flinke mep verkocht.Wanneer we zo'n 10 meter van het Spaanse hek zijn raak ik met een spiegel stapvoets rijdende één van de rondhangers, die wordt gelijk woedend en slaat een paar keer op de mh. Direkt staan een stuk of 10 Spaanse grenswachten klaar om in te grijpen, maar het is niet meer nodig. Wij door het hek en hij niet. De Spaanse controleszijn nu wel een stuk strenger. Wanneer we helemaal in Spanje zijn zullen we verschillende controles gepasseerd zijn, twee keer met drugshond erbij, ook nog na de overtocht. Die verloopt dit keer quasi rimpelloos. We doen nog wat inkopen en rijden door naar Tarifa, het punt waar Europa het dichtst bij Afrika komt. Zo'n 15 km breed is de zee daar nog en je hebt een heel goed zicht op de overkant. We zoeken en vindeneen camping om een paar dagen strandvakantie te nemen.

Vrijdag en zaterdag
Gewoon genieten van zon en zee, we vernemen het blije nieuws datLudwig en Myriam er een dochter bijhebben, PROFICIAT met Yuna!Op zaterdagavond pikken we in de campingbar de finale van de championsleague mee en verbroederen nog even met onze Nederlandse buren, ook voor twee maanden onderweg (maar wel al met pensioen).

Zondag lopen we langs het strand naar het centrum van Tarifa, een heel mooi stadje. Wel een heel eind lopen, en eer we terug zijn is het al een heel eind in de late namiddag. Nog wat zwemmen in de zee en dan het grilletje nog eens bovengehaald.

@ Zebiba: het is hier ook heel warm, we blijven dan ook nog even hier.
@Semira: geen stokstaartje meegebracht, niet aan gedacht dedju.