week twaalf: Porto, Bilbao en terug naar huis

De laatste week al, en na een bezoekje aan Porto (mooi, plezant en gezellig) en Bilbao (hij gaat het niet graag horen, maar het gebouw van Frank Gehry vinden we toch een beetje een zootje, de collectie maakt het voor ons wel terug goed) rijden we langzaamaan terug naar het noorden en blijkbaar ook terug naar slechter weer. Het wordt weer wennen, regen en frisse temperaturen: dat was al een tijdje geleden. We vullen de verslagen van de laatste weken nog wel eens aan, en de foto's vanaf Sevilla komen er ook nog aan. Maar da's navenant tijd en goesting: we wilen nog een week zonder planningen en agenda's.
Aan iedereen die ons gevolgd heeft: hopelijk hebben jullie er een beetje plezier aan beleefd.
Bedankt ook voor alle reakties en fotosponsoringakties.
Wij zijn dus terug thuis; al wie goesting heeft om binen te springen: DOEN, er ligt genoeg in de frigo.
Groeten, Renaat en Vera

week elf: de Portugese westkust en Lissabon

We hangen nog een paar dagen rond op en aan het strand van Carrapateira, ontdekken hier ook een restaurantje op de kliffen aan het vissershaventje (en in het midden van nergens, kilometers van elke andere bebouwing, maar wel op wandelafstand van de mh parking). We eten hier lekker met fantastischzicht op de kliffen en de ondergaande zon, raken wat aan de praat met een Portugesekunstenaar en zijn vriendin die ons een heel plannetje uittekent op het papieren tafellakenmet de plaatsen die we zeker nog moeten ziende volgende dagen en zo wordt het nog laat en heel plezant (aquardente samen met een portugees, nie simpel). De volgende dagen wordt het tafellaken een beetje onze gids en zo belanden we langzamaan in Lissabon waar we de stadscamping opzoeken als uitvalsbasis om de stad te bezoeken. Daarover later meer.

week tien: de Algarve

De hele week is een mix geworden van stranden, stadjes en terrasjes.
We gaan langzamaan van de oostkust naar het westenvia Tavira enOlhao (waar je fantstisch veel, lekkere, ongelofelijk verse en goedkope vis kan gaan eten, ze hebben daar ook een gigantisch grote vismarkt), we bezoeken Faro en belanden via nog een paar tussenstops terug aan het strand van Carrapateira, een golfsurfspot aan de westkust van de Algarve. Carrapateira zelf is een piepklein, maar gezellig dorpje waar de paar overgebleven oudere locals en jonge hippe surfers de paar cafés delen.

Het verslag van deze en de volgende wekenzijn geschreven na thuiskomst en daardoor redelijk summier. Maar wie thuis een pint komt drinken krijgt nog extra verhalen, da's beloofd.

week negen: de Zuidspaanse kust, Sevilla en naar Portugal

Maandag
We verlaten Tarifa in de ochtend en rijden naar Cadiz, een kuststad een stuk verderop. Na lang zoeken geraakt de mh geparkeerd en trekken we de oude binnenstad in. Een erg mooie en leuke stad en de namiddag is zo om. We trekken verder naar Jerez de la Frontera, bekend om de vele sherryhuizen in de stad, maar er blijkt hier geen enkele camping te zijn en amper een parking te vinden in of aan het centrum. We besluiten verder te rijden, want het heeft geen zin om sherry te gaan degusteren als je daarna toch nog verder moet rijden om een overnachtingsplaats te zoeken. We overnachten even buiten Sevilla op de parking van een motorhomedealer.

Dinsdag
Hoera, we hebben een verwangstuk om de luifel uit te draaien! En nog wel gratis ook want tweedehands van een kapotte luifel afgehaald. Gelukkig, want een nieuw vervangstuk was niet in voorraad. Wij verder naar Sevilla, de eerstecamping op onze tomtom blijkt er niet meer te zijn, de tweede is gewoon een handelaar in caravans, de bewaakte parking in onze campergids blijkt een ondergrondse te zijn voor auto's tot 2m dus zitten we met een probleem. We vinden wel een bewaakteparkeerplaats enbesluiten de stad in te trekken en de toeristische dienst om raad te vragen. Er blijkt maar één camping in de buurt te zijn, zo'n 18 km uit het centrum. We blijven wel de hele namiddag in de stad en wanneer we iets na 5 uurterug aan de parking aankomen blijkt die niet meer bewaakt te zijn. Maar niets gebeurd, gelukkig maar. We zoeken en vinden de camping, en weer blijkt de zomer voor de mensen hier nog niet begonnen: ze zijn net begonnen met het zwembad te vullen, maar dat kan nog een dag of 4-5 duren.

Woensdag
Tegen 10 uur willen we de bus naar het centrum halen, en op de valreep lukt dat nog (de deze had eerst de verkeerde halte uitgekozen) Op een goed halfuur zijn we in de stad en nemen direkt de open toeristenbus voor een rondrit. Daarna een welverdiend terras en dan op naar de historische binnenstad. We brengen bijna de hele namiddag door in het Alcazar, een paleizencomplex in de stijl van het Alhambra van Granada. Minder groot, maar zeker niet minder mooi, en ook de tuinen moeten nauwelijks onderdoen voor die van het generalife.
Het is hier wel niet zo druk als in Granada en je kan zo heel op je gemak rondkuieren hier. We doen nog wat terrasjes, verkennen de Santa Cruz wijk (een hele mooie, pittoreskeen zeker niet drukke wijk) en eten hier ook heerlijk. We maken tijdens het eten ook kennis met een Amerikaans koppel waarvan de man ooit enkele jaren voor Amoco in Geel gewerkt heeft (eigenlijk had hij over zowat de halve wereld voor Amoco gewerkt). De man is nu met pensioen, zijn vrouw heeft nog één bedrijf wat ze gaat verkopen en dan gaan ze rentenieren. Maar ook nu blijken ze al om de twee-drie manden te verkassen: één huis in Colorado, één in Illinois, een stekje in de Algarve, een huis in Florida in aanbouw, en dan nog wat rondtrekken in Europa. Rijk volkske denken we maar we zijn altijd welkom, zeker als we de US willen bezoeken.
En ze kon nog een ProE designer gebruiken in haar bedrijf. Maar ze zitten in de produktontwikkeling en gebruiken vooral de moulding modules. Misschien iets voor jou Dirk?
We nemen de laatste bus richting camping en hebben weer een gelukje: we zitten maar amper of de bus vertrekt. Volle 5 minuten te vroeg!

Donderdag
In de voormiddag wat praktische dingen op de camping (oa de voorbije dagen op deze blog bijwerken) en in de namiddag terug naar de stad. We komen een tijdje in een opstopping vast te zitten en tegen dat we uit de bus geraken zijn we er eigenlijk bijna uitgesmolten. Even bijkomen dus in het park van de wereldexpo van 1929. Heel mooi weeral. Daarna terughet oude centrum in, we hangen wat rond, doen een terrasje en vinden een nieuwe korte broekvoor mij. Mijn favoriete was blijkbaar tot op de draad versleten: gisteren is ze met de rits dicht te doen gewoon gescheurd. Hoogtijd voor een ritueel afscheid dus.
We eten een lekkere paella en gaan daarna de opentoeristenbusop voor een romantische avondrondrit. Mijn gat dus: amper een gebouw mooi uitgelicht en wegens wegenwerken allerhanden ook nog eens flink ingekort. Maar het ritje was inbegrepen in ons ticket van gisteren dus geen man overboord. Daarna nog een afsluitend wijntje en op tijd naar de laatste bus. Nog iets wat ons vandaag opviel: helemaal geen feestdag hier vandaag, maar een gewone werkdag. In katholiek Spanje.

Vrijdag
We verlaten Sevilla in de ochtend met de gedachte: hier komen we nog terug.
Wel nog een tip voor iedereen die hier ooit eens wil komen uithangen: de open toeristenbussen zijn hier geen hoogvlieger. Beperkt aantal bussen,en daardoor soms lang wachten (vooral in de regio van de laatste expo, en er is daar niet veel meer te beleven)

Via Huelva, waar we nog wat proviand inslaan, verlaten we Spanje en rijden we de Algarve.
We strijken neer in Cabanas, in de buurt van Tavira. Namiddag aan en in het zwembad van de camping, morgen zien we wel weer.

Zaterdag
We verkennen het dorp en het strand: van de camping naar het dorp is zo'n goeie kilometer, en daar neem je gewoon een taxibootje naar het strand. In de hele omgeving liggen de stranden op langgerekte eilanden vóór de kust, eigenlijk zijn het gigantische zandbanken met een duinenzone, zo'n 100 meter vóór het vasteland.

week acht: Essaouira en terug naar Spanje

Zondag
We nemen afscheid van Eline en Kurt, onze Australische medekampeerders. Ze blijven alleen achter op de camping. Wij rijden naar de kuststad Essaouira, een rit van een paar uur. We komen net na de middag aan en gaan even op zoek naar brood. Dat loopt uit tot de rest van de namiddag. Blijkbaar is er vlakbij niet zoveel te rapen dus trekken we een km of 4-5 langs het strand tot in de stad. Mooi hier. We kijken wat rond in de vissershaven, Vera mag een foto maken van een moreno (soort vis) maar daar moeten we wel voor betalen achteraf. Ik wil niet genoeg geven, een fikse ruzie is het gevolg en hij smijt mijn geld gewoon op de grond. Hij heeft het wel kunnen oprapen

. Het was nl dat of niks. We kijken ook even rond aan de scheepswerf waar ze verschillende grote houten vissersboten aan het bouwen zijn. We lopen daarna ook al een eindje het oude centrum in, de rest laten we voor morgen.

Maandag
In de voormiddag hangen we wat rond op de camping, en tegen de middag trekken we over het strand naar het centrum. Aan de vissershaven eten we verse vis aan een straatstalletje(je kiest uit wat je wil, je betaald per gewicht en je keuze wordt gekuist en gegrilld). Eigenlijk een beetje een toeristenval, het is vrij prijzig, zeker voor hier, en niet alles wordt goed bereid (verbrande tenen). Maar dat weten we dan ook weer. De rest van de namiddag hangen we in de oude stad rond. We kopen wat kruiden om mee naar huis te nemen, en wat groenten en fruit voor nu (lekkere kersen!).

Dinsdag
Een lange rit brengt ons een heel stuk naar het noorden, naar Skhirat plage.We overnachten alleen op een camping, verbonden aan een hotel. Een mooi, sappig groen grasplein, en de lokale mannen weten dat ook. Van zes tot acht staan we zowat op de doellijn van hun minivoetbalterrein. Even later, wanneer het wat vochtiger wordt, weten we ook waarom ze zo gul water geven: een lichte putjeslucht begint op te komen en ik denk dat het afvalwater van het hotel hier gewoonopgepompt wordt.

Woensdag
Vroeg uit de veren, de putjeslucht een beetje beu en alweer op weg voor een lange rit, helemaal naar de Middelandse zee dit keer. We passeren Rabat enstaan een half uur in de file om één kruispunt met verkeerslichten te passeren. Die blijken, wanneer we daar eindelijk passeren, daar een beetje voor piet snot te hangen: iedereen lijkt kleurenblind, en de agent die midden op het kruispunt staat heeft ook al niets te zeggen. Leuke boel!
Op de middag passeren we Chefchaouen en we besluiten even te stoppen om wat te eten in de medina.
In de late namiddag komen we dan aan in Martil, aan de Middelandse zee. De bedoeling was om hier morgen nog een rustdag te nemen, maar het valt hier wat tegen (het zwembad staat droog, het sanitair is maar zus en zo) en we besluiten om morgen terug over te steken. Wordt vervolgd vanuit Spanje, maar dat kan een paar dagen duren. We moeten daar onze wifi stick nog terug aan de praat krijgen (=een winkel zoeken waar we kunnen bijladen).
Groeten en tot binnenkort,
Renaat en Vera

Donderdag
Eerst nog een stukje Marokko tot aan de grenspost bij Ceuta. Weer de nodige chaos, de zelfverklaarde hulpambtenaren, die alles wel voor je willen regelenvan je afhouden, aanschuiven, ondertussen Vera van het ene loket naar het andere om de paspoorten te laten stempelen en de motorhome terug uit te klaren, leuke boel kortom. Het ene moment staan we in drie rijen aan te schuiven, dan moet dat omwille van weet ik veel welke reden naar één rij (waarschijnlijk omdat de betonnen versperringen daar zo beland zijn), hoekje om en weer naar twee en drie rijen, terug naar twee enzovoort. Ondertussen ben je dan tussen Marokko en Spanje, en nog steeds lopen tientallen 'hulpvaardige Marokkanen' tussen de auto's. Aan de zijkant moeten de voetgangers die de grens overwillen achter hekken aanschuiven, allemaal achter elkaar. Maar geregeld begint ergens in de rij van wel 150 meter lang wat gedrum, iedereen op mekaar gepropt, en dan wordt er met de matrak op los gegaan tot iedereen terug netjes in de rij staat. Hier en daar wipt er dan ook één van de 'hulpvaardige Marokkanen' over het hek om doodgewoon een paar mensen op hun gezicht te slaan. Leuke jongens. De vrouwen staan in een veel kortere aparte rij, maar ook daar wordt er regelmatig een flinke mep verkocht.Wanneer we zo'n 10 meter van het Spaanse hek zijn raak ik met een spiegel stapvoets rijdende één van de rondhangers, die wordt gelijk woedend en slaat een paar keer op de mh. Direkt staan een stuk of 10 Spaanse grenswachten klaar om in te grijpen, maar het is niet meer nodig. Wij door het hek en hij niet. De Spaanse controleszijn nu wel een stuk strenger. Wanneer we helemaal in Spanje zijn zullen we verschillende controles gepasseerd zijn, twee keer met drugshond erbij, ook nog na de overtocht. Die verloopt dit keer quasi rimpelloos. We doen nog wat inkopen en rijden door naar Tarifa, het punt waar Europa het dichtst bij Afrika komt. Zo'n 15 km breed is de zee daar nog en je hebt een heel goed zicht op de overkant. We zoeken en vindeneen camping om een paar dagen strandvakantie te nemen.

Vrijdag en zaterdag
Gewoon genieten van zon en zee, we vernemen het blije nieuws datLudwig en Myriam er een dochter bijhebben, PROFICIAT met Yuna!Op zaterdagavond pikken we in de campingbar de finale van de championsleague mee en verbroederen nog even met onze Nederlandse buren, ook voor twee maanden onderweg (maar wel al met pensioen).

Zondag lopen we langs het strand naar het centrum van Tarifa, een heel mooi stadje. Wel een heel eind lopen, en eer we terug zijn is het al een heel eind in de late namiddag. Nog wat zwemmen in de zee en dan het grilletje nog eens bovengehaald.

@ Zebiba: het is hier ook heel warm, we blijven dan ook nog even hier.
@Semira: geen stokstaartje meegebracht, niet aan gedacht dedju.

week zeven: de kust, de anti-atlas en...

Zondag
Nog steeds in Sidi Ifni. We hadden gedacht om vandaag de Anti-Atlas in te duiken, maar de lucht is zo vochtig-onweerachtig dat we daar toch geen mooie fotos gaan kunnen maken en dus maken we er nog een dagje strandhangen van. s'Avonds besluiten we niet zelf te gaan koken maar een simpele pizza te gaan eten. Verabesteld uiteindelijkzelfs nog een spaghetti. Van onnozele toeristen gesproken!
Een paar uur later heb ik het geweten: misselijk jong! Om 4 uur nog geen oog dichtgedaan en de pizza uiteindelijk terug vanwaar ie kwam. En nog niet gedaan. Om 6 uur de aptheek voor een eerste keer aangesproken, Vera slaapt wonderwel door alles heen

Maandag
Ik sleep me door de voormiddag, nauwelijks bekwaam om mijn hoofd te heffen. Tegen de middag ook nog koorts en na een dafalgan slaap ik uiteindelijk toch een klein uurtje. Na een droog koekje en een youghourt nog een paar uur geslapen, Vera houdt zich wat bezig met het poetsen van de mh en wat schilderen. Het weer deugt ook nog eens niet: regelmatig valt er een bui (eigenlijk bijna modder door hetfijne zand dat erin blijkt te zitten)en tussendoor is hetverschrikkelijk mottig warm. Ik merk nauwelijks wat. Tegen de avond wat pasta binnengewurgd en dan maar terug mijn bed in.

Dinsdag
De nacht heeft verlichting gebracht en we kunnen weer terug op pad. Via de kustweg en Tiznit rijden we naar Tafraoute, doorheen de anti-atlas. Het begint en beetje saai te klinken maar: heel mooi alweer onderweg. We zoeken een plaatsj op de camping: het is te zeggen: er is niemand, ook geen uitbater. Na een tijdje komt hij wel opdagen en we raken ingeschreven. Tijdens de middagpicknic moeten we binnen schuilen voor een eerste regenbui. Wat later klaart het weer op en we trekken naar het stadje. We hangen daar wat rond, moeten nog eens schuilen, bespreken een couscous voor later op de avond en trekken even terug naar de camping. Dan eten we een erg lekkere couscous poulet, compleet met een flesje wijn enkrijgennog eendessert aangeboden van de patron. Lekker en niet duur!
Terug op de camping het www nog even aan de praat gekregen: RACING GENK IS KAMPIOEN

Woensdag
Vanuit Tafraoute, even een zijsprong naar deAmeln vallei en daarna verder door de bergen terug noordwaarts naar Agadir. Daar even gaan shoppen in de marjane supermarkt, nog wat geld bijtanken en dan langs de kust tot camping Atlantica Parc, een, naar Marokkaanse begrippen gigantische, en ook een luxecamping. 800 plaatsen en ik denk zeker 10 bezet. Het zwembad is open, maar ze zijn daar aan het opruimen dus dat nodigt niet echt uit.Het overwinterseizoen zit erop, de kapper is blijkbaar ook mee. Dus nog even met lang haar. De camperbenodigdheden shop is ook een maat voor niets, dus met de luifel wordt het ook nog even behelpen. We doen dan maar de was en ik schrijf nog wat bij. Wat ook tijd werd, ik stond al een week achter.
Morgen weer verder, groetjes allemaal

Donderdag
Vandaag staat een trip door de 'paradise valley'naar de cascades van Imouzzer op het programma. Smal, bij momenten heel smal weggetje zo'n 50km ver de heuvels in. Maar mooi! De eerste 15 km zijn niet zo erg bijzonder, we waren ons eigenlijk al een beetje aan het afvragen waarom dit één van de 15 hoogtepunten van Marokko genoemd wordt, maar de rest van de route is ongelofelijk mooi. De laatste 4km ben ik wel blij dat we maar een kleine mh bij hebben. Twee of drie plaatsen waar je kan kruisen, de rest net zo breed als ons buske. De waterval zelf is mooi, maar het zijn toch de Plitvice meren niet. Na de middag de hele weg terug naar de kust, daar rijden we een stukje nog naar het noorden en we belanden in Imsouane, een kein dorpje waar al decennialangheel veel golfsurfers van overalaan komen waaien. De camping wordt hier ook uitgebaat door surfers: een Belgisch en haar Engelse vriend. Ze zijn echter net op familiebezoek vertroken, de gardien is nu de boss. Er is hier ook bijna niemand, een constante de laatste weken. De overwinteraars zijn bijna allemaal terug naar Europa.

Vrijdag
We wandelen naar het dorpje en krijgen daar wat uitleg over het plaatsje,van de cafebaas waar we onze thee gaan drinken. Tientallen nieuwbouwprojecten zien we hier, maar allen liggen ze quasi stil. Niet omdat er geen geld is, maar er is te weinig water. Binnen enkele maanden wordt het dorp definitief aangesloten op het grote waterleidingnetwerk en dan zal het hier snel gedaan zijn met de bohemien sfeer die er nu nog hangt. De gast is een beetje droevig gestemd: dertig jaar geleden was hier niets, de bovengehaalde vis werd door de vissers uitgedeeld aan de wildkamperende hippies. Eind jaren 80 werd er met Japans geld ook aleen grote vissershaven gebouwd, de Japanners zijn dan gaan overbevissen, hebben de heleboel leeggehaald en danverlaten. Er wordtnuwel teruggevist door de lokalen, maar op kleine schaal, ze hebben welhele grote vloot (kleine) bootjes overgehouden aan het Japanse avontuur. Terug op de camping worden we aangesproken door een wat oudere man, een halve Fransman. Zijn camper is een stuk verderop van de weg geraakt en zit daar vast.Hij wil mijn gsm gebruiken om de gerage te bellen, de zijne is gestolen. Hij belt inderdaad een garage en spreekt af dat ze hem komen uittrekken. Hij vraagt om 20min later nog eens terug te mogen bellen, en of ik eveneen groteschroevedraaier kan missen. Dat kan. Dan begint de man ook een verhaal af te steken dat de halve omgeving zijn eigendom is, en hij binnenkort toelating krijgt om bungalows te beginnen bouwen. In afwachting woont hij afwisselendin zijn camper, en in een huisje op de camping. We beginnen het toch een beetje raar te vinden. Even later belt hij nog eens terug, een lang gesprek dit keer, met ook een hele scheldtirade erbij. Ik vraag en krijg mijn gsm en scroevendraaier terug en de man verdwijnt. Ondertussen hebben we ook door dat hij daar niet in zijn zwembroek, maar in zijn onderbroek staat. Een medecampeerder verwittigd me ondertussen om toch wat afstand te houden, het gsm verhaal wordt aan iedere nieuw aangekomen kampeerder opgedist om te kunnen bellen. Hij had inderdaad een camper bij en die is nu weg, alleen zijn kampeermeubeltjes staan er nog. Nog wat later blijkt dat hij inderdaad in het huisje op de camping zit, maar dat is het huisje van de eigenaars. Laat in de namiddag arriveert de politie, gebeld door de gardien. De man heeft (met mijn schroevedraaier) ingebroken bij de eigenaars, heeft daar de hele namiddag gezeten en wilde net op de loop gaan met de kleren en de computer van de uitbaters. En hij had ons vanmiddag nog wel uitgenodigd om bij hem te komen eten (wat we vriendelijk geweigerd hadden, gelukkig). Urenlang wordt er gepalaverd, voorzichtig, want de man heeft ook nog een loslopende pitbull bij, en tegen het donker aan raakt hij eindelijk verwijderd. Blijkbaar hebben ze hem een km of 10 verder aan zijn camper afgezet blijkt later. Van een losse vijs gesproken!
Ondertussen hebben we zo wel kennis gemaakt met een koppeltje jonge Australische surfers met een gammel busjedie al een paar jaar in Oostenrijk studeren (Zijn ouders zijn van daar ooit vertroken,haarouders vanuitEngeland en Frankrijk, en omdat ze zoallebei een Europees paspoort hebben kunnen ze makelijk rondreizen). In september gaan ze voor een jaar in Wageningen bijstuderen, en als ze de kans zien, gaan ze Limburg, Luik, Antwerpen enBrussel van thuis uit verkennen. Fijne mensen, we hopen hen ooit te kunnen voorstellen.

Zaterdag
Voormiddag ons ondertussen routinebezoekje aan ons reggaeterras, wat fruit en brood inslaan, en dan strandnamiddag: aan de andere zijde van het dorp is een hele mooie rustige baai en daar brengen we de namiddag door. 's Avonds een lekkere vistajine aan een eetstalleke met zicht op zee ende ondergaande zon. Lekker, gaëtan, en niet te veel.

@ ons mammie: we zijn stilaan terug naar het Noorden aan het trekken, we zijn nog een kleine week in Marokko.

Groeten,
Renaat en Vera

week zes: Marrakech en verder

Zondag
In de voormiddag rust, na de middag gaat Vera naar de kapster op de camping en daarna trekken we naar de stad, naar de zuidkant van de medina. Blijkbaar is de koning in de stad, overal hangen de vlaggen uit, maar er zijn vooral veel ordetroepen overal, en veel wegen zijn afgesloten. De taxichauffeur is not pleased (maar vooral ook een hele grote boer in het verkeer, we zullen ons nog een aantal keren schamen in zijn plaats). Dit deel van de stad is een stuk rustiger dan de noordkant, maar een terrasje of een etentje kost hier beduidend meer. We drinken iets op het dakterras van het geroemde kosybar: ronduit duur (ik betaal 5 euro voor een ronduit slechte en veel te warme witte wijn, Vera is iets beter af: 3 euro voor een fruitsap (op het jemnaa...plein: 40cent). We eten heel lekker, maar voor hier ook prijzig, even verderop bij brasserie le tanija, lopen in het laat nog even over het plein der pleinen en nemen de taxi terug.

Maandag
Vroeg op, terug naar de stad, langs de wolververs (wat Vera een net geverfde, nog natte sjaal oplevert),

snel iets eten en daarna naar 'les bains de Marrakech' (tip van Lieve en Guy, waarvoor dank) voor een hammam traditionelle en een uitgebreide massage. Zaaaaalig!.Vooral Vera raakt tijdens het scrubben een halve kilo vel kwijt, gelukig niet de kleur. Daarna een hoogterrasje met zicht op hét plein, we zien hoe de eetstalletjes verschijnen, en schuiven even later aan voor een heerlijk grilleke van groenten, lamskoteletjes en scampi.
Ondertussen barst een onweer los, goed dat we al wat zagen aankomen en ons plaatsje goed gekozen hadden. Het merendeel van de eetstalletjes had zijn zaakjes heel wat minder goed bekeken, de zeilen flapperen aardig in het rond. We laten ons terug naar de camping brengen en dweilen daar nog even de vloer van de mh (dakluik stond een 'beetje' open, maar bijna niks binnengekregen)

Dinsdag
Rustdag op de camping, aardig heet (we zien in de namiddag toch 38° verschijnen op de thermometer, in de schaduw)en onweerachtig, maar op een paar druppen na blijft het (voorlopig) droog.

Bedankt voor de teksten van de tante in Marokko

Bedankt Marc en Ludwig voor de extra fotoruimte, we gaan die lekker opgebruiken.

@Bart DR: al véél daktenten gezien, maar wel altijd op defenders of landcruisers, niet op fiats.
Maar gelukkig niet op roestig-oranje range rovers (als je dit niet begrijpt, sommige van je (ex)collega's des te beter)
Morgen trekken we verder naar het zuiden en de kust, tot binnenkort.
Renaat en Vera

Woensdag
Nadat de mh weer klaargemaakt is voor vertrek, bollen we het af, richting zuiden. Dwars door Marrakech! En de rijstijl van de taxichauffeur de voorbije dagen leert ons nu toch ook wat bij: je plaats neem je hier, want krijgen doe je niks. Afijn, we geraken er nog redelijk vlot door, stoppen ook nog aan de supermarkt en rijden dan naarAsni en zo verder via de Tizni-n-test bergpas dwars door de hoge atlas. Een rustige weg, en da's maar goed ook: meestal anderhalve auto breed asfalt, en waar veel water naar beneden is gekomen de afgelopen tijd soms ook even niets. Ietsvoor middag verwittigd een tegenkomendeNederlander met een omgebouwde oude DAF vrachtwagen ons datop één punt de doorgang nogal laag en smal is, en datéén van onsbest even uitstapt daar om te kijken. We vragen ons nog altijd af waar dat was. s'Middags stoppen we voor een picknick in de bergen en even later bereiken we hethoogste punten we drinken daar een fruitsapje op het terras van een klein cafétje. De uitbater doet ook in verhuur van toeristenkamers én heeftook een campingetje. De man is een beetje ontgoocheld omdat we niet blijven, maar we willen nog een stuk verder. Het weer bovenin de bergen is ook niet echt fantastisch, aan de fotos zie je dat ook wel een beetje.We rijden tot even voorbij Taroudant en kamperen op een heuse plantage: 'le jardin de la koudya', uitgebaat door een uitgeweken bourgondiër. Appelsienen in verschillende soorten, peperbomen (we hebben ook een beetje roze pepers geoogst), velden vol water- en andere meloenen, en daartussen ook een kleine camping (zo'n 30 plaatsen). We staan bijna alleen omdat het seizoen hier voorbij is en het te warm aan het worden is. En dat hebben we geweten. We worden al van na de bergen vergezeld van regelrechte saharalucht.
We steken het grilleke nog eens aan en drinken nog een glaasje op het mooie leven.

Donderdag
We maken een uitgebreide wandeling in de plantage, rekenen af en vertrekken naar de kust. De hete föhn is ondertussen weer volop gaan blazen en we hopen daar verkoeling te vinden.
Vlak tegen Agadir komen we nog in een gigantische verkeersopstopping terecht: de lokale flikken staan op een rondpunt de boel te regelen, en we weten echt niet of dat de zaken verbeterd of verergerd. Vast staat weldat ze hier helemaal geen manieren hebben. We bereiken Aglou plage iets na de middag, zetten ons op de camping en stellen vast dat de hete saharawind hier ook waait, het zwembad op de camping er nog niet is (ze zijn er zelfs nog niet aan begonnen, maar het ging wel vorig najaar klaar zijn), en we hebben wel zeezicht, maar geen stranddoorgang. We maken wat schaduw met de luifel, wat sinds vanmorgen niet zo simpel meer is: er is een stuk van de bediening doorgebroken (mijn vrouw kende het einde van haar krachten duidelijk niet) en na wat verdere experimenten is de enige manierongeveer120xmet een steeksleutel hernemen. We wandelen tegen de avond naar het dorp en eten een lekkere visbrochette met zicht op zee.

Vrijdag
Een stuk zuidelijker zou er en camping zijn die echt aan zee ligt, dus wij daarnaartoe. Eerst nog even zoeken naar een campingcarspecialist in Tiznit, maar niemand die de man daar kent, de coordinaten die we hebben kloppen niet, dan maar in een garageke gevraagd naar een dop van 11mm en een zwengel maar ze verkopen de hunne niet. Ze weten wel dat in de buurt van de post iemand die dingen verkoopt. Wij de post gezocht, geparkeerd en bij het derde winkeltje wil een passant ons perse helpen. Hij wat rondgevraagd en wij op weg...Van de ene pvc ramenwinkel naar de andere. De man blijkt ook maar amper drie woorden fans te kennen dus dat wordt moeilijk. Onderweg heb ik wel een uithangbord van facom gezien maar de man kan ook niet lezen. We willen wel terug naar die straat en winkel en door de duur krijgen we dat zelfs aan zijn verstand. Ik vind een dop en een 'rakkenjak', geen zwengel. Maar dit is al beter dan het was. Mijn slecht karakter vermoedde ondertussen dat de man op een percentje uit was, maar hij heeft pas na aandringen iets willen aannemen. En dat na bijna een uur zoeken.
We drinken nog wat, kopen een brood en verkassen naar Sidi Ifni via de kustweg, ook weer een mooie rit. We hangen nog wat rond op het strand, zwemmen wat in zee en maken kennis met onze Nederlandse buren die al voor de derde keer in Marokko rondtrekken. Kunnen we nog wat van opsteken dus.

Zaterdag
We lopen naar het centrum, kijken daar wat rond en doen een terraske tussendoor. Sidi Ifni is tot 1969 een Spaanse enclave geweest, compleet met paleis van Franco en een vliegplein bijna in het midden van het centrum. Dat wordt niet meer gebruikt maar is nog altijd een enorme vlakte tussen de bebouwing, en van de oorspronkelijke spaanse grandeur is gewoon dankbaar bezit genomen en vervolgens niets meer aanonderhouden. Pas nu beweegt er hier en daar terug iets wat op herstel lijkt. In de namiddag hagen we terug op het strand uit en doen tegen de avond nog een langen strandwandeling. Det is weekend, druk op het strand, en het weer blijft ook erg drukkend. Wanneer we 's avonds iets willen gaan eten op een dakterras zijn we snel terug binnen: onweer.

OPROEP!

Lieve vrienden,

Jullie werden tot nog toe al aardig verwend met onze mooiste foto's.

Helaas zit ons album vol (dwz 300 foto's). Willen julle meer foto's? Voor een luttele 8euro krijg je er 100 bij. Voor ons, arme reizigers, is dat de prijs van één schotel tajine, voor jullie slechts een poescafé.

Alvast bedankt voor jullie steun... en nog veel kijkplezier.

Vera & Renaat